Beste lezer
Stel dat je kind een vijfdaagse griep heeft opgelopen en je zit op dag één. Dan zal je vriendelijk naar je kind zijn en het verzorgen. Je denkt niet op die dag: als ik heel vriendelijk ben, zal hij maar twee dagen griep hebben. Die griep duurt nu eenmaal vijf dagen. We hebben allemaal een ‘griep’, een levenslange griep die je ‘menselijk lijden’ kan noemen. Dus als er iets mislukt, zeg je dan: dit mág niet gebeuren en daarom moet ik 36 dingen doen om het op te lossen? Wat natuurlijk niet werkt. Of zeg je, net als tegen je kind: wat jammer, wat rot voor je dat het is mislukt en dat het pijn doet. Zouden we gewoon aardig tegen onszelf kunnen zijn, ons hart kunnen openen zónder dat het een strategie is om van de pijn en griep af te komen? Als je alleen wilt dat de pijn weggaat, accepteer je niet dat het pijn doet. We stappen vaak in de valkuil dat dingen goed zouden moeten gaan, dat het abnormaal is om te falen, maar natuurlijk maken we fouten, krijgen we rimpels en sterven we. Daar lijden we door. Als we onthouden dat pijn onderdeel is van ‘mens zijn’, verandert die pijn in een moment van - verbondenheid met anderen. (‘Zelfliefde is een tegengif voor zelfmedelijden’ in Happinez 7 – 2019)
Reactie toevoegen