Als gebruiker van sociale media struinen we onbevangen door onze Facebook wall of Twitter feed, ons onbewust van waarom we bepaalde berichten te zien krijgen en andere niet, of waarom precies deze berichten trendy of viral zijn. Het algoritme dat alle informatie ordent en filtert, zal voor gebruikers altijd een zwarte doos blijven. Maar de mechanismes van de aantallen likes, comments en shares, zijn ons wel bekend: het zijn vooral de berichten die het meest schokkend of sensationeel zijn die ons doen klikken en die zo terecht komen in een zelfversterkende spiraal. Daar komt bij dat sociale media gepersonaliseerd worden naar de gebruikers vriendengroep, interesses of overtuiging, en dat hierdoor de befaamde echokamer of filterbubbel ontstaat die ervoor zorgt dat het merendeel van het materiaal dat wij te zien krijgen ons denken bevestigd. Sociale media zijn dus een paradijs voor onze hardnekkige voorkeur voor bevestiging, en ze hebben een sterke incentive om ons zo lang mogelijk te doen scrollen. Want hoe meer tijd we er spenderen, hoe meer geld voor Facebook en co. (Pieter Velghe – “Internet en sociale media: speelveld van democratie?” in SamPol maart 2018)