Castingmaatschappij
Beste lezer,
De laatste jaren woedt het debat over de authenticiteit. We leven, is het idee, in een castingmaatschappij: iedereen heeft een mobieltje met camera op zak, waarmee iedereen zichzelf, of zijn of haar buurman, kan presenteren op een sociale netwerksite of blog. Alles wat we doen, vindt voor een voor ons onbekend publiek plaats – en dat verandert onze manier van denken, onze waarneming, onze zelfpresentatie. Het gevolg is een ononderbroken ‘zelfenscenering’ waarbij ons imago en ons ‘ik’ versmelten. De Duitse mediawetenschappers die de term in 2011 lanceerden, zagen de trend niet alleen in sociale arena’s, maar ook in professionele, waarbij elke werknemer zijn eigen merk probeert te zijn. Je kunt het ook zien binnen het ironie-debat van de laatste jaren: het idee dat een generatie opgroeit die zelfbewustzijn tot een kunstvorm heeft verheven, maar er ook voor gezorgd heeft dat jongeren meer naar zichzelf kijken dan dat ze zichzelf zijn. De uitdaging is dat ondermijnende zelfbewustzijn te overstijgen. (De Groene Amsterdammer, “Het warme cliché van de mannenvriendschap. De grootste lul”, jrg 139 / nr. 21 - 21 mei 2015)
