maart 2014

De raad van bestuur van het Koninklijk College der Eredekens van de Arbeid besliste om een regiocomité op te richten in de provincie West-Vlaanderen. Ze willen een creatief antwoord geven op de vraag om de werking van het Koninklijk College dichter bij de leden te brengen. Op de bijeenkomst beklemtoonde de gouverneur dat de Eredekens van de Arbeid terecht als de ambassadeurs van hun sector worden beschouwd. De Eredekens van Arbeid dragen bij tot de sociale cohesie binnen hun onderneming, hun sector, de arbeidswereld en de samenwerking in het algemeen. Zij kunnen de provinciale en gemeentelijke overheden contacteren om de plaatselijke Eredekens te betrekken bij de organisatie en het bijwonen van de viering van de Laureaat van de Arbeid  zodat zij tijdens de plechtigheid de onderscheiding kunnen toelichten. (11/3/2014)

In Vlissingen doopte de Nederlandse Minister van Defensie Jeanine Hennis-Plasschaert het joint supply ship Karel Doorman. Dit is het grootste schip van de Koninklijke Marine. In mei start de proefvaart van het 204,7 meter lange vaartuig. De gouverneur woonde de doop van de Karel Doorman bij als bevoegde autoriteit op zee. Hiernaast was dit een gelegenheid om van gedachten te wisselen met vice-admiraal M. Borsboom van de Nederlandse Marine, alsook met verschillende verantwoordelijke ambtenaren van Nederland. Ook admiraal Hofman was van de partij. (8/3/2014)

In Rijsel woonde de gouverneur de eerste Frans-Belgische stuurgroep bij die deze werkzaamheden begeleidt. Na een inleiding door Z.E. de heer Bernard Valero, ambassadeur van Frankrijk in België, en van Dominique Bur, préfet de la région Nord-Pas de Calais, werd een tussentijds rapport over de actualisering van de werkzaamheden voorgesteld. De gouverneur, tevens Vlaams coördinator van de grensoverschrijdende samenwerking met Noord-Frankrijk, woonde de bijeenkomst als observator bij. (6/3/2014)

Beste lezer,

Mensen willen perspectief, willen hoop. Hoe willen we leven in 2050? Die vraag geeft antwoorden die te maken hebben met een levenskwaliteit, en niet zozeer met doemscenario’s. De kreet ‘de mensen willen een positief perspectief’ kan echter ook een alibi voor het niet willen weten zijn. Krampachtig een werkelijkheid ontkennen kan leiden tot een soort ‘terreur van het positieve’. Als ik een onaangename waarheid liever niet wil weten, kan ik dat gemakkelijk omzetten in een verhaal dat er te veel negatief nieuws is en dat ik dus positieve dingen wil horen. Het is natuurlijk waar dat we als mens een zinvolle richting willen, anders verzanden we in willoosheid en depressie. Maar als dat een oogkleppenpositivisme is, is de waarde daarvan nogal laag.Of we nu honderd keer of duizend keer roepen dat we positief nieuws willen, de ecologische crisis is een realiteit. De klimaatverandering gaat in versnelling, de hulpbronnen worden tegen een angstaanjagend tempo opgebruikt. Ontsnappen uit de mentale infrastructuur van de consumptiedwang kan niet door een nieuw soort ontkenning in de vorm van een blind positivisme. Misschien is dus een soort zenhouding meer aangewezen. Dat zou een zoeken impliceren naar iets als een illusieloze hoop. Laten we proberen in alle eerlijkheid, kwetsbaar en open, zonder oogkleppen en zonder zelfbegoocheling, te zien wat de ecologische werkelijkheid van de planeet is. Laten we dus onszelf toestaan om de omvang van de klimaatcrisis toe te laten in ons hoofd en lichaam. Jezelf wijsmaken dat we er met positieve praktijken zullen komen zonder dat die effectief ook een deel zijn van een levenswijze die echt uit de tredmolen van de expansie is gestapt is immers geen uitweg, maar een vluchtweg. (Uit Positieve praktijken, J. Mertens – Oikos)